Charakterystyka procesu powstawania i rozwoju miast w średniowiecznej Polsce

ozwój miast i wsi w średniowiecznej Polsce rozpoczął się u schyłku XII wieku, a swą szczytową formę rozwoju miasta osiągnęły za panowania Kazimierza Wielkiego. Swoje powstanie zawdzięczają w największym stopniu kolonizacji wewnętrznej, która zaczęła się w XIII wieku. W Europie zachodniej zapanował wówczas głód ziemi związany z tym, iż była ona zdecydowanie bardziej zaludniona aniżeli jej wschodnia część. Liczba ludności wzrastała szybciej, jednak nowych terenów do zasiedlenia nie przybywało w tak rychłym tempie.
zacuje się, że w XII-wiecznej Polsce gęstość zaludnienia wynosiła 5-6 osób na km2. We Francji i Niemczech na przykład była ona wtedy trzy do czterech razy większa. To z pewnością wyjaśnia chęć mieszkańców Europy Zachodniej do osiedlania się na naszych obszarach.
zczególnie liczne lokacje miast nastąpiły w XIII wieku. Najczęściej powstawały one na miejscu istniejących już osad. Podobnie jak na zachodzie, tak samo i w Polsce już dawniej niektóre miejscowości oznaczone były nazwą miast tj. po łacinie civitas lub urbes. W ten sposób źródła X-XII wieku określały przede wszystkim miasta biskupie, a zatem Gniezno, Kraków, Poznań, Wrocław i Płock. Jednak owe urbes i civitas jedynie tym chyba różniły się od wsi, że były większymi osadami i że w nich wznosił się gród pana kraju, w którym rządy i sądy sprawował w jego imieniu kasztelan.
olejną cechą wskazującą na wiejski charakter tych miasteczek jest rola jaką pełnili jej mieszkańcy. Na sposób ludności wiejskiej zajmowali się uprawą roli i śmiało można powiedzieć, że to rolnictwo było ich głównym, o ile nie jedynym zajęciem.
iejscowości te jako ważne ośrodki administracyjne, polityczne i gospodarcze z natury rzeczy musiały być położone w dogodnych warunkach geograficznych. Przeważnie posiadały już przywileje targowe i jarmarczne, w związku z tym gromadziły dosyć znaczną ilość kupców obcych, miały więc możliwości, żeby z czasem zamienić się we właściwe miasta o ludności żyjącej z handlu i przemysłu czy rzemiosła.
skutek licznych i krwawych bratobójczych walk między książętami polskimi w wieku XII oraz napadów tatarskich w XIII wieku Polska bardzo opustoszała z ludności.
rakowało polskich rodzimych kupców i rzemieślników, dlatego też chętnie w poszukiwaniu pracy osiedlali się tutaj zachodni pracownicy.
oloniści jednak pragnęli zapewnienia im lepszych warunków niż te, które posiadali w swoim kraju. Zapewniał im to książę na danej ziemi, który zwalniał ich na pewien okres czasu z opłat i danin na okres zagospodarowania- wolnizna. Nowi przybysze zarówno we wsiach jak i w miastach posiadali własne sądy ławnicze z sołtysem lub wójtem na czele. Przybywali zatem z własnym prawem, Prawem Niemieckim. Przywileje zapisane w tym prawie najlepiej zostały ujęte w Lubece i Magdeburgu, toteż Prawo Niemieckie dzieliło się na dwa główne odłamy: lubeckie i magdeburskie.
rawo lubeckie przyjęły w Polsce tylko niektóre miasta pruskie i pomorskie, jak Elbląg, Chojnice, Tczew, Frombork, Brunsberga i Hel. Prawie wszystkie miasta polskie od zachodniej granicy aż po Dniepr i Berezynę, używały prawa magdeburskiego za pośrednictwem dwóch miast - Środy Śląskiej (prawo średzkie) i Chełmna (prawo chełmińskie).
ak już wcześniej wspomniałem wieki XIII i XIV to okres najsilniejszej kolonizacji niemieckiej w Polsce. Wtedy to powstają nowe miasta, a przebudowują się stare na wzór niemiecki. Otwarte osady przygrodowe ustępują miejsca nowym, autonomicznym gminom na prawie magdeburskim i podlegających tylko księciu bądź królowi.
okacja miasta odbywała się w następujący sposób: książę lub pan prywatny wynajdował sobie jakiegoś kapitalistę, wystawiał mu przywilej, który mówił o nagrodzie dla owego kapitalisty, którą miał otrzymać za swą pracę, następnie o wolnościach i korzyściach, jakie przysługiwały osadnikom i zdawał na niego cały trud sprowadzenia kolonistów i założenia miasta. Zasadźca ów czy lokator rozsyłał po Niemczech ajentów, którzy głosili korzyści i świetny los dla osadników. Starali się zatem zyskać jak największą ich ilość, zwłaszcza tych uzdolnionych rzemieślników i kupców.
eśli ilość zgłoszonych osadników była wystarczająca, przystępowano do budowy nowego miasta. Wytyczano rynek i ulice, odmierzano budowlane place. Pan miasta na własny koszt budował na rynku kramy i sklepy, pobierając od wydzierżawiających je kupców i urzędników roczne opłaty. Po wytyczeniu i częściowym osadzeniu przez mieszczan natychmiast zabierano się do kopania wokół niego rowu i wału, żeby zabezpieczyć je przed rabusiami lub ewentualnym napadem wrogich wojsk. Później w miarę rozwoju miasto otaczano warownym murem. Obszar poza murami zamieniano na pastwiska, łąki i ogrody, z których dochody pobierało miasto.
okator zostawał z reguły zastępcą i pełnomocnikiem pana miasta, jako wójt dziedziczny (advocatus hereditarius), z bardzo rozległą władzą nad miastem i mieszkańcami. Oprócz pewnej ilości łanów, stawał się właścicielem różnych sklepów, jatek, młynów. Pewna część czynszów przypadała jemu (1/5 lub 1/6), a ponadto pobierał 1/3 z kar sądowych. Sam nie opłacał żadnego czynszu. Urząd ten był dziedziczny.
ządził początkowo przy pomocy ławników, później wyodrębniła się rada miejska, którą wójt uważał za swój organ przyboczny.
XIV wieku dochodziło do licznych zatargów między wójtami a panami ziemskimi, wskutek czego wójtostwa były często wykupywane przez miasto.
tak działo się np. w Budziszynie (1319), Brzegu (1322) czy Legnicy (1372).
chwilą, gdy miasto stawało się właścicielem wójtostwa rada miejska przyjmowała na siebie prawa i obowiązki wójtów dziedzicznych.
andel opierał się na przywilejach danych mieszczanom. Dotyczyły one przede wszystkim przymusu drożnego i prawa składu. Prawo składu dawało pierwszeństwo kupna przywożonego towaru przez miejscowych mieszczan. Przymus drożny natomiast określał szlaki, którymi musieli przejeżdżać obcy kupcy. Prawa te szczególnie mocno odcisnęły swe piętno na rozwoju miast polskich w XIV wieku. Pozwoliły na kontrolę handlu i poprzez reformę systemu ceł i jej egzekwowanie zwiększały ilość pieniędzy, która wpływała do skarbu państwa.
zięki tym ustawom Kazimierz Wielki w znacznym stopniu przyczynił się do gwałtownego rozwoju gospodarczego miast w XIV wieku.
odatkowo wzrosło wówczas bezpieczeństwo miast dzięki przywilejowi danego miastom przez Władysława Łokietka, który mówił o tym, że mieszczanie mogli karać śmiercią przestępców złapanych na gorącym uczynku.
oczątki XV wieku to czas lokowania nowych miast na terenach dotychczas słabo zasiedlonych. Na Mazowszu liczba gmin wzrosła z 36 do 43. Liczne były również późnośredniowieczne lokacje miejskie na terenie Małopolski wschodniej, a także Rusi Halicko-Włodzimierskiej. Nowe lokacje różniły się jednak od dawniejszych. Tamte obejmowały z reguły ośrodki o liczniejszych elementach gospodarczych miejskich, gdy w nowych w sztuczny sposób próbowano zamienić na miasta osady typowo rolnicze.
a ekonomikę miejską w XV w. zaczął ujemnie wpływać rozwój folwarku i związany z nim powrót do poddaństwa. Wzrost renty odrobkowej wpływał bowiem na zmniejszenie zdolności produkcyjnej gospodarstwa kmiecego, a zatem i jego dochodów, rozluźniając w dalszej konsekwencji związek całej warstwy kmiecej z rynkiem. Nawrót poddaństwa był równoznaczny z regresem społecznego podziału pracy, a zatem odradzania się i rozwoju rzemiosła wiejskiego. Proces ten towarzyszył pozornej późnośredniowiecznej urbanizacji.
ynki, nieproporcjonalnie duże w stosunku do rozmiarów miasta, stanowiły w gruncie rzeczy wielkie place targowe, które mogłyby pomieścić liczne wozy wieśniaków, przybywających z okolicy, nie tyle w celu sprzedaży płodów rolniczo-hodowlanych, ile dla wymiany produktów własnego wiejskiego rzemiosła. Ograniczało to do minimum szanse rozwoju rzemiosł miejskich, a w każdym razie większości branż było zaś okolicznością sprzyjającą dla drobnego pośrednictwa handlowego i niektórych innych usług.
ozwijające się teraz prawo miejskie w praktyce odbiegało daleko od niemieckiego wzoru, a w miastach prywatnych było nawet dość dowolnie modyfikowane przez właścicieli. Natomiast poza granicami Królestwa prawidłowo rozwijały się miasta śląskie i zachodniopomorskie. Na Mazowszu wybijała się Warszawa. W Koronie ważną rolę odgrywały przede wszystkim Kraków, Lwów, Poznań, a także włączone do polski w wyniku wojny trzynastoletniej Gdańsk i Toruń.
XV w. dojrzała w pełni średniowieczna organizacja samorządowa naszych miast. Radę miejską pod przewodnictwem burmistrza miały, przynajmniej formalnie, wszystkie miasta. Obok rad miejskich funkcjonowały wszędzie sądy ławnicze. Miasta na ogół zdołały sobie zapewnić własne, chociaż nierzadko skromne, źródła dochodów, które były rękojmią samorządności. Ale one zarazem stanowiły źródło tarć między rządzącym patrycjatem a pospólstwem. To ostatnie bowiem patrzyło na ogół nieufnie na gospodarkę finansową rajców i domagało się kontroli w tym zakresie.
od koniec XV w. w Polsce doszło do zmian, które znacznie zahamowały rozwój ekonomiczny miast, tak prężnie trwający od czasów Kazimierza Wielkiego. W statucie piotrkowskim z 1496 roku szlachta przeprowadziła zasadę, że "mieszczanie i plebeje" nie mogą nabywać posiadłości gruntowych "prawem ziemskim". Czyli takim, jakie przysługiwało szlachcie, bo stąd płynęłyby obowiązki mieszczan natury wojskowej, a to by skomplikowało wzajemne stosunki między szlachtą i mieszczanami. Bardzo silnie przemówiła tu szlachecka zawiść stanowa. W ich myśl także mieszczanie nie mogli obejmować wysokich stanowisk kościelnych oraz nabywać ziemi.
yraźnie widać politykę szlachty w XV w. zmierzającą do znacznego zahamowania rozwoju ekonomicznego miast, a także ich siły politycznej.
ozostaje nam tylko wyobrażać sobie, jak nasze państwo ukształtowałoby się gospodarczo i politycznie, gdyby nie polska szlachta.

Bibliografia:
1. Jerzy L. Wyrozumski - "Historia Polski" (do 1505 r.)
2. Jan Ptaśnik - "Miasta i mieszczaństwo w dawnej Polsce"
3. Paweł Jasienica - "Polska Piastów"
4. HISTORIA I średniowiecze - podręcznik
5. Źródła internetowe